Jedenaste / Jedenácté
I Liceum Ogólnokształcącego z Oddziałami Dwujęzycznymi w Wałbrzychu / Gymnázium s bilingvními třídami ve Wałbrzychu
vedoucí souboru / Kierownik zespołu: Sylwia Aftyka – Łoda
O souboru / O zespole:
Soubor působí na Prvním gymnáziu s dvojjazyčnými třídami ve Wałbrzychu.
Zespół działa w I Liceum Ogólnokształcącym z Oddziałami Dwujęzycznymi w Wałbrzychu
O Inscenaci / O inscenizacji:
Nejprve byla válka, která zanechala prázdnotu, zničila morální hodnoty, zabíjela odlišnost a zbavila lidskou důstojnost. Poté přišla éra socialistického realismu, nedostatek svobody slova, sledování – a nakonec vytoužená svoboda. Zdá se, že teď máme všechno – obchody jsou plné zboží, nejsou fronty, přídělové lístky ani telefonní budky, můžeme vyjadřovat své názory a internet nám dává kontakt téměř s celým světem. A přesto něco není v pořádku. Člověk se cítí čím dál víc ztracený, osamělý uprostřed davu, ponechaný sám sobě, odsuzovaný, označený, ponížený, pošpiněný. Představení „Jedenácté“ je hlasem mladých lidí, kteří odmítají takový svět. Touží po jiném – po světě, kde nebude vinen ten, kdo je odlišný, kdo je jiný. Kde se nezvedají ruce proti druhým, kde nejsou oběti, svědci a viníci, kde neexistují komise, válečné zločiny ani soudy pro každodenní záležitosti. Kde neexistují ruce dotýkající se bez souhlasu, kde neprobíhají boje o nenarozené děti, kde slova nezraňují a rány se mohou zahojit. Protože všichni máme právo na život, na osvobození, na únik ze skrytí. Nezáleží na tom, jak vypadáme – před Bohem jsme si stále rovni.
Najpierw była wojna, która zostawiła pustkę, zniszczyła moralne wartości, zabijała inność i pozbawiła godności. Potem nadeszły czasy socrealizmu, braku wolności słowa, inwigilacji, a wreszcie upragniona wolność. Wydaje się, że teraz mamy wszystko – w sklepach pełno towaru, nie ma kolejek, kartek ani budek telefonicznych, możemy swobodnie wyrażać swoje zdanie, a Internet sprawia, że mamy kontakt niemal z całym światem. A jednak coś musi być nie tak, skoro człowiek coraz bardziej czuje się zagubiony, samotny w tłumie, pozostawiony samemu sobie, osądzony, naznaczony, poniżony, opluty. Spektakl „Jedenaste” to głos młodych ludzi, którzy nie godzą się na taki świat. Oni pragną innego – takiego, gdzie nie będzie winny ten, kto się różni, kto jest inny. Gdzie nie ma rąk, które podnoszą się na innych, gdzie nie ma ofiar, świadków i winnych, gdzie nie ma komisji, zbrodni wojennych ani sądów do spraw codziennych. Gdzie nie ma dłoni dotykających bez zgody, gdzie nie ma walk o nienarodzone dzieci, gdzie nie ma słów, które ranią, gdzie nie ma ran, które się nie goją. Bo wszyscy mamy prawo do życia, do wyjścia z zamknięcia, do ucieczki z ukrycia. Nie ma przecież znaczenia, jak wyglądamy – przed Bogiem jesteśmy wciąż tacy sami.
Kdy hrají? Dozvíš se v programu.
Kiedy grają? Dowiesz się z programu.